Tónlist og tungumál fléttast saman á undraverðan hátt í verkum Wagners. Í þessu erindi verður sérstaklega fjallað um skáldamálið í Niflungahringnum. Eins og Árni Björnsson hefur rakið leitaði Wagner í þessu mikla verki fyrirmynda í forníslenskum kveðskap, ekki aðeins í efni og söguþræði heldur nýtti hann sér líka formlega þætti eins og bragarhætti, hrynjandi, stuðla og höfuðstafi. Venjulega fylgdi Wagner íslensku heimildunum býsna nákvæmlega þótt raunar megi greina ákveðna innri þróun í textanum þar sem tökin á formlegum þáttum verða sífellt traustari. Þegar vikið er frá fyrirmyndunum, t.d. með ofstuðlun, er það iðulega gert í meðvituðum listrænum tilgangi. Sérstæð fyrirbæri í texta Wagners eru m.a. endurtekning á tilteknum hljóðum og notkun hljóðlíkingarorða sem ætlað er að laða fram ákveðnar kenndir, góðar eða slæmar, í huga áheyrenda. Í erindinu verður enn fremur rifjuð upp íslensk þýðing Þorsteins Gylfasonar á atriðum úr Niflungahringnum og sýnt fram á að hún sé vel heppnuð málamiðlun milli frumtextans og íslensku heimildanna.