Grusswort

Wagners „Der Ring des Nibelungen” in Island — nicht nur ein außergewöhnliches, sondern ein einzigartiges Ereignis. So kehrt das Kunstwerk gleichsam an seine mythischen Wurzeln zurück, so rastet es an Mimirs Quell, der gewiß nirgendwo anders als auf dieser Insel entsprungen sein kann.

Die Idee zu einer Möglichkeiten des noch jungen Reykjavik Festivals entsprechenden Aufführung eines Wagnerschen Werks hat mich von Anfang an fasziniert, ja begeistert. Ohne zu zögern gab ich meine Zustimmung, dabei als künstlerischer Berater zu fungieren. Gemeinschaftliche Überlegungen brachten mich zu der Anregung, eine gekürzte Fassung der Tetralogie zu inszenieren. Keines der Wagnerschen Werke ist enger mit der nordischen, ganz besonders der isländischen Kultur verbunden. Es hieße Eule nach Athen zu tragen, wollte ich auf die Bedeutung der Edda, jener unvergleichlichen Dichtung, hier näher eingehen. Ich will nur erwähnen, daß ich bei meinem ersten Besuch in Island das Originalmanuskript betrachten und sogar darin blättern dürfte…

Wolfgang Wagner

Richard Wagner besaß bemerkenswerterweise in seiner Bibliothek jenes isländisch-deutsche Wörterbuch, das bis auf den heutigen Tag benutzt wird. Sein Exemplar zeigt deutliche Spuren des Gebrauchs. — Auch dies ein Zeugnis seines Forschens nach Sinn und Wesen des unverfälscht Mythischen, des Urgrunds.

Zweifellos gewinnt diese Aufführung, die erste Wagners auf einer isländischen Bühne, noch besondere Bedeutung, da sie aus Anlaß des 50. Jahrestages der Unabhängigkeit Islands statt-findet.

Ganz besonders freut mich bei dieser exzeptionellen und verheißungsvollen Begegnung unserer beiden Kulturen, daß vor allem isländische Künstler und Mitarbeiter am Zustandekommen beteiligt sind.

Unterstützung aus Bayreuth wurde tatkräftig gewährt. Der Mut und die Intensität bei diesem Aufbruch zu neuen Ufern möge durch Erfolg belohnt werden. Uns allen, Organisatoren, Mitwirkenden und Zuschauern, wünsche ich nachhaltige Eindrücke und das Bedürfnis neuer Taten.

Wolfgang Wagner

Ávarpsorð

Niflungahringur Wagners á Íslandi – ekki aðeins óvenjulegur, heldur einstæður viðburður. Segja má að listaverkið hverfi þar með aftur til goðsögulegs uppruna síns og ái við Mímisbrunn, sem óhugsandi er að geti hafa átt sér upptök annars staðar en á þessu eylandi.

Sú hugmynd að setja á svið verk eftir Wagner, innan þeirra marka sem hinni ungu listahátíð í Reykjavík eru sett, hreif mig, já heillaði mig frá upphafi. Án þess að hugsa mig tvisvar um féllst ég á að leggja mitt af mörkum sem listrænn ráðunautur. Eftir að hafa ráðfært mig við aðstandendur hátíðarinnar ákvað ég að setja á svið stytta gerð af fjórleiknum. Ekkert verka Wagners er jafn nátengt norrænni, einkum þó íslenskri menningu. Það væri að bera í bakkafullan lækinn að orðlengja hve mikilvægu hlutverki hin óviðjafnanlegu Eddukvæði gegna í verkinu. Ég vil einungis nefna að þegar ég kom í heimsókn til Íslands í fyrsta sinn átti ég þess kost að skoða handritið og meira að segja fletta því …

Það er merkilegt að í bókasafni Richards Wagner var að finna sömu íslensk-þýsku orðabókina og notuð hefur verið allt til þessa dags. Eintakið ber glögg merki þess, að það hefur ekki legið óhreyft. Þetta er til vitnis um þær rannsóknir sem Wagner lagði á sig til að komast til botns í hinu ósvikna eðli goðsögunnar, komast fyrir hinar dýpstu rætur.

Það gefur þessari fyrstu Wagneruppfærslu á íslensku leiksviði tvímælalaust aukið gildi að tilefnið skuli vera 50 ára afmæli íslenska lýðveldisins. Mér er það sérstakt gleðiefni að það skuli einkum vera íslenskir listamenn og samverkafólk þeirra sem standa að þessu einstæða og lofsverða menningarstefnumóti þjóða okkar. Við lágum heldur ekki á liði okkar í Bayreuth. Vonandi eiga stórhugurinn og eljan, sem einkenna þetta tímamótaframtak, eftir að bera ríkulegan ávöxt. Okkur öllum, skipuleggjendum, þátttakendum og áhorfendum, óska ég þess, að sýningin verði eftirminnileg og veki með okkur löngun til nýrra dáða.

Wolfgang Wagner