Annar þáttur
Valkyrjan
Á tjaldi er þetta erindi úr Hávamálum meðan stormurinn geisar:
I. Stormur Sigmundur flýr storminn
Sigmundur
Já hver sem hér býr,
hér skal ég hvílast.
Siegmund
Wess’ Herd dies auch sei,
hier muß ich rasten.
Framsaga
Jörð: Þar leggst tii hvildar Sigmundur Völsungur. Hann er hrakinn af fjendum og fárviðri, óboðinn gestur í húsi Hundings og Signýjar. Hundingur er herskár maður og grimmur eins og öll hans ætt. En Signý kona hans hlynnir að Sigmundi með mikilli bliðu og ber honum drykk f horni. Sigmundur á eftir að komast að raun um að fjendur hans eru ættmenn Hundings. Deir Hundingur hijóta að berjast.
Loki: Þá fáum við nú að sjá óðin f essinu sfnu. Fyrst segir hann eitt, svo segir hann annað, og svo blandar hann sér sjálfur í einvígið. Það er eins og ég sagði fyrir langalöngu:
Þegi þú, Óðinn,
þú kunnir aldregi
deila víg með verum.
Hvernig er það? Hefur ekkert ykkar lesið Lokasennu?
Jörð: Óðinn vissi vel að fyrir glæp hans, er hann rændi gullinu, var valdi hans og allra ása stefnt í voaa. Ég gæti jarðar og ver hana gegn ofbeldi ása og dverga. Ég er Jörð. ✓g hét á óðin að ásælast ekki hringinn Andvaranaut. Hringurinn sá á heima f Rín.
Loki: Þú hefðir átt að reyna aa segja honum það. Sá hefði áttað sig. Ég reyndi.
Jörð: Þá spáði ég Ifka fyrir um endalot ása f ragnarökum. En óðinn taldi sig geta þvegið hendur sínar, og haldia völdum sfnum, með þvf að eta nýtt kyn, saklaust af giæpum og frjálst til verka. Hetja af þvf kyni mundi sækja hringinn á heiðina þar sem Fáfnir liggur á gullinu. Dá væri veldi ása borgia. Detta nýja kyn var mannItynið. Loki: óbinn sá auðvitað aldrei annað en hringinn og valdia. Og hvernig fór hann að við að koma þessu hetjukyni á legg? Hann gat sjálfur syni og dætur f öllum áttum, en bjó f ástlausu hjónabandi með skassinu Frigg sem hann hafai þó boðið annaa auga sitt til að eignast. Nú kallaði óðinn sig Völsa—hann tók sér ný nöfn eftir hentugleikum—og stofnaði til ættar Völsunga.
Jörð: Hann gat tvfbura, þau Sigmund sem sefur hér og Signýju konu Hundings sem ræður hér húsum. Dau systkinin bekkjast ekki. Völsi lofaði Sigmundi syni sinum vopni góðu.
Loki: Óðinn var alltaf að gefa loforð.
Jörð: Maður eineygður með sfðan hött á höfai kom til brúðkaups Signýjar og Hundings. Dar stóð askur mikill í húsinu, en leggurinn stóð niður f salinn og var kallaður barnstokkur.
Loki: Gesturinn eineygði stakk sverði í stokkinn. Hann sagai að sá mætti eiga sverðið sem gæti brugðia þvf úr stokknum. Margir kappar hafa viijað eignast sverðið, hinir göfugustu menn, en sverðið hefur ekki bifazt úr barnstokknum til þessa dags.
Jörð: Það vorar er þau systkinin kynnast i fyrsta sinn.
Loki: Án Dess að vita um skyldleik sinn.
Jörð: Um nóttina opnast dyr hússins.
Loki: Fór einhver? Kom einhver?
Jörð: Enginn fór en eitt þó kom. Sjáðu, nú vor í saInum hlær.
Sigmundur dregur Signýju til sín merð blíðum ákafa og þau setjast saman í tunglsljósinu.
II. Vetrarstorma segar hinn sæli maí
Sigmundur
Vetrarstorma sefar
hinn sæli maí,
í mildu ljósi
ljómar nú vor,
í blíðum þeynum
þýð og indæl
undur vorsins
vagga sér,
um skóg og engi
andar sunnan,
opið, hýrt
þess auga hlær,
í sætum fugla söngvum
sælt það býr.
Ljúfur ilmur lífgar allt.
Af þess heita blóði blómin
blómgast í dásemd,
sproti og brum,
allt springur það út.
Þess vopna mjúka vald
um veröld nú fer,
vetur og storm stöðvar
þess styrka vörn.
Því varð undan hraustum höggum þess
hurðin traust að láta
sem stirfin og ströng
oss varnaði vors.
Til systur sinnar
svífur nú maí,
til ástar vor kom á væng.
Í brjóstum okkar
byrgði sig djúpt,
nú hlær hún sæl móti sól.
Því brúði og systur
nú bróðirinn leysti,
Það hrundi í grunn
sem greindi þau að,
heitum orðum
þau heilsast glöð.
Nú eigast ástin og maí.
Siegmund
Winterstörme wichen
dem Wonnemond,
in mildem Lichte
leuchtet der Lenz;
auf linden Lüften
leicht und lieblich,
Wunder webend
er sich wiegt: durch
Wald und Auen
weht sein Atem,
weit geöffnet lacht sein Aug’.
Aus sel’ger Vöglein Sange
süß er tönt,
holde-Düfte
haucht er aus;
seinem warmen Blut entblühen
wonnige Blumen,
Keim und Sproß
entspringt seiner Kraft.
Mit zarter Waffen Zier
bezwingt er die Welt;
Winter und Stürm wichen
der starken Wehr:
Wohl muße den tapfern Streichen
die strenge Ture auch weichen,
die trotzig und starr
uns – trennte von ihm.
Zu seiner Schwester
schwang er sich her;
die Liebe lockte den Lenz;
in unsrem Busen
barg sie sich tieft
nun lacht sie selig dem Licht.
Die bräutliche Schwester
befreite der Bruder;
zertrümmert liegt,
was sie je getrennt;
jauchzend grüßt sich
das junge Paar:
vereint sind Liebe und Lenz!